Laatste trainingsweek:

Na Rotterdam stond er nog een week met pittige trainingen op het programma die dan opgevolgd werd door de typische taperweek. Op woensdag liep ik 4x 3km in het spoor van Piet en dat voelde gemakkelijk aan, de benen waren niet helemaal fris na Rotterdam maar tijdens de training merkte ik daar niets van. Zondag stond de laatste stevige prikkel op het programma en dammm die ging goed. Na de opwarming liep ik een 2000m aan 8min 10 en dan waren het nog 6x 1000m. Piet zorgde voor het tempo en ik moest gewoon volgen, omdat het zo goed aanvoelde liep ik op momenten zelfs langs Piet in plaats van achter hem en met tijden als 3min 27 bleef ik dan ook mooi onder de 3min30 die ik moest lopen. Nog nooit liep ik zo snel in een marathon voorbereiding en nog nooit voelde het zo goed aan. Maar in deze week voelde mijn bil ook 1 dag stijf aan, na een behandeling bij kine Steven was dit voorbij en maakte ik me ook totaal geen zorgen.

Taperweek:

Een typische week van korte loopjes, zoveel mogelijk proberen te rusten, te veel energie hebben, Frank irriteren, spieren los laten maken en carboloaden. De dag voor de marathon vertrok ik met een goede strijdlust naar Antwerpen en zelfs de warme weersvoorspellingen hielden me niet tegen om voor een personal best te gaan. 'S avonds zaten we met een gezellige bende aan het avondeten, wie dan? Mijn 2 hazen Piet Crommen en Kenny Deneyer, Frank, Thomas Debock die zijn debuut op de marathon maakte en zijn hazen Stijn Devulder en Lander Vandrogenbroeck, dus je kan al raden waarover wij praten.

D-day:

Na een goede nachtrust begon de zondag al om half 6. Op tijd wakker worden, op tijd ontbijten, klaar maken en op tijd vertrekken naar de start zijn belangrijke puntjes voor een marathondag. We werden vanuit het hotel met een bus naar Linkeroever gebracht waar zowel de start van de marathon als de 10miles is. Frank en Michael (de schoonbroer) vertrokken met de fiets naar Linkeroever want zij haddn de belangrijke taak om ons te begeleiden en van drank te voorzien. Er heerste een gezellige drukte aan de start en na een korte warming-up waren we klaar om onze spullen aan de kant te gooien en in het startvak te gaan staan.

Marathonverloop:

5, 4, 3, 2, 1, PANG! De kleine kriebels in de buik worden omgezet in serieuze busines. Voor mij de focus op de 2 hazen die mij in een strak tempo naar de finish zouden brengen. Na enkele 100m lopen we mooi in een driehoek vorm, Piet en Kenny schouder aan schouder en ik loop verscholen tussen hen in, achter ons een grote groep mannen die mee onder die tijd van 2u37 wilt duiken. De eerste km's gingen vlot vooruit en we zaten al snel in de waaslandtunnel, profiteren van het dalen en tempo strak houden in het stijgen was de boodschap. Het moeilijkste stuk hadden we al achter de rug en de eerste bevoorrading ging perfect. Rond kilometer 15 voelde ik dat mijn heup wat stijver werd, het voelde aan als dat ik mijn loopbeweging niet volledig kon afmaken, omdat je tijdens een marathon wel vaak eens iets voelde maakte ik me nog geen zorgen hier rond. Maar na 20km begon er ook een lichte pijn te onstaan, dit in de bil streek, het werd moeilijk om mooi en soepel te lopen. Halverwege de marathon kwam ik wel nog perfect door voor een tijd rond de 2u36 te lopen. Kenny merkte dat ik het moeilijk kreeg en moedigde me aan om door die mentale muur te gaan, maar helaas was dit niet het mentale dipje dat te vroeg kwam. Antwerpen is een parcours met vele kleine bochtjes, stoepen, kasseien en naar mate ik verder liep werd de pijn meer een meer.

Ik begon tempo te verliezen en wist dat het nog te ver was om met deze pijn verder te lopen. Rond kilometer 26 sprak ik met Kenny en Frank over het feit om te stoppen of toch door te gaan en dan heb ik de knoop door gehakt om mijn pijn niet erger te maken en te stoppen. Met een mix van emoties en veel vloeken ben ik op de grond gaan liggen en ik moet zeggen dat die koude natte vloer echt goed deed voor de pijn. Michael bood aan om de auto te gaan halen en Frank (die bij me bleef) en mij op te pikken op de plaats waar we stopte. In de tussentijd had ik al met dokter Indeherbeghe, kine Steven en Coach Tim gebeld. Na een douchke in het hotel viel ik dadelijk in slaap, fut had ik op dat moment niet meer want mijn doel had ik niet bereikt.

After feeling:

Maandag morgen mocht ik al langs de dokter passeren en laat me eerlijk zijn, ik heb dadelijk gevraagd of er een kans is dat ik binnen enkele weken toch nog een marathon zou kunnen lopen. De dokter sloot het niet uit maar we zouden eerst de echo en rx afwachten. Hieruit bleek dat er een ontsteking op het staartbeen zat en dat de pijn verholpen kon worden met een lichte dosis cortisonen. Qua anti-doping is het toegelaten om een inspuiting in het gewricht te krijgen. Na de inspuiting moest ik enkele dagen volledig rusten en dan zou ik alternatief mogen trainen. In overleg met Kine Dennis Laerte en Coach Tim hebben we besloten dat een nieuwe poging op de marathon niet zal door gaan, de kans is zeer reeël dat ik dezelfde pijn terug krijg omdat de oorzaak in een overbelasting van de beweging zit. Door oefeningen ga ik dit terug zelf moeten kunnen opvangen, maar dit is niet in 1, 2, 3 terug in orde.

Doel nu is terug 100% in orde geraken en een succesvolle zomer met kortere afstanden te lopen en dan een marathon in het najaar. Welke? Dat zal ik je later wel vertellen.