Ik wil zo snel mogelijk lopen maar in een blog schrijven ben ik verre van nog niet snel.
Afgelopen zondag stond de eerste wedstrijd van 2019 op het programma en niet zomaar een wedstrijd.
De Asselronde van de midwinter marathon te Apeldoorn, een wedstrijd over 25km, een wedstrijd waar ik de afgelopen 2 jaar won en waar zelfs het parcoursrecord op mijn naam staat maar ook een wedstrijd met een zeer glooiend parcours.
Als ik zeg dat ik relaxed was de ochtend voor de wedstrijd dan lieg ik. Normaal kan ik gemakkelijk met alles om maar nu was het anders.
De eerste keer terug een langere afstand lopen maakte me wat onzeker en ook al liepen de trainingen en lactaat test goed wist ik niet helemaal waar ik stond.
Na een goed ontbijt maakte ik me klaar om van het hotel te lopen richting de start van de wedstrijd.
De warming-up voelde normaal aan en ik genoot al van de sfeer die rond het parcours hing.
Rond 11u45 ging het startschot van de Asselronde en in de eerste km's voelde ik al snel dat mijn benen niet mijn beste vrienden gingen worden, maar dit zou me niet weerhouden om mijn best te doen.
Tijdens de wedstrijd was de concurrentie tussen de dames zeker voelbaar, de eerste 5km liepen we met enkele dames samen in een herengroep.
Zodra het parcours wat oplopend was probeerde ik me los te lopen van de dames, maar in het aflopende gedeelte kwam de Tsjechische dame gemakkelijk terug bij mij.
Ik probeerde mijn tempo hoog te houden en nogmaals los te lopen van de Tsjechische dame en dit lukte met een kleine voorsprong.
Na ongeveer 15km kwam er terug een oplopend gedeelte dat zeker in de benen kroop maar waar ik ook wist dat als ik dit overleefde het hierna terug naar beneden liep en de finish binnen handbereik was.
Ohh wat voelde het zwaar aan en wat normaal zo snel voorbij gaat in tijd, voelde nu als een eeuwigheid aan.
In de laatste km's komen de lopers van de Asselronde en van de mini-marathon (10miles) samen en dit was welgekomen. De aanmoedigingen die ik van de lopers kreeg en het feit dat de finish op nog maar 1km lag zorgde ervoor dat ik bleef pushen.
Ik finishte als eerste dame in ene tijd van 1u36min15 met 16sec voorsprong op de Tsjechische dame.
Mijn benen brandde, mijn lichaam was moe maar de voldoening dat ik deze afstand terug overwon was zo enorm groot.
Zondag avond vierde ik mijn derde overwinning op een rij met een enorme steppegras, maar dit was ook mijn laatste vettige maaltijd voor de marathon.
Met nog een halve marathon en een stage in Portugal in de voorbereiding kijk ik uit om de marathon in Wenen te lopen.
