Deze blog schrijf ik om mijn gedachten neer te pennen maar ook om een iedereen een uitleg te geven zodat ik het niet iedere keer opnieuw hoef uit te leggen. 

Na de Olympische Spelen in Rio 2016 heb ik verschillende moeilijke momenten in mijn hobby gekend. Ja het lopen is en blijft en hobby. Ik loop voor mezelf, omdat dit mij rijker maakt als mens, mijn energie omzet tot prestaties maar voornamelijk een glimlach op mijn gezicht tovert ook wanneer het soms niet gaat zoals ik zelf wil. Trainingen en wedstrijden die moeilijk gaan of niet het resultaat geven dat je hoopte zijn leer momenten en deze worden gerelativeerd door het feit dat ik blij ben dat ik loop en door het feit dat het allemaal ook anders had kunnen zijn. Negatieve momenten hebben me tot nu toe nog altijd niet tegen gehouden om te lopen en laat me met zekerheid zeggen dat ik nog lang met heel vele plezier ga blijven lopen. 

Maar nu terug naar de hoofdzaak van deze blog. Is er een #roadtotokyo of niet? Laat me beginnen met de uitleg van de limieten. De IAAf besliste om de marathon met twee verschillende criteria te behandelen. Als dame loop je een tijd onder 2.29.30 of loop je een uitgezuiverde top 80 plaats via een punten ranking. De tijd lopen is het gemakkelijkste uitgelegd, je bent sneller dan de voor opgestelde tijd of wel ben je er niet bij. De punten ranking is wat moeilijker want daar zijn verschillende factoren aan gebonden. Hoe hoog is het niveau van de marathon (gold label, kampioenschap,...), welke finish plaats haal je (top 3, top 10,...) en welke tijd loop je. Hiermee kan je punten verdienen over twee marathons in 2019 en 2020 en deze zorgen voor een ranking, de top 80 uitgezuiverd (dit wil zeggen dat er per land maar drie atleten tellen) mogen deel nemen aan de OS in Tokyo. Waarom zijn de limieten nu moeilijker te halen? Omdat budget van de OS door extra sporten word herverdeeld en omdat Tokyo exclusiever een aantal atleten aan de start van de marathon wil laten starten. In Rio stonden er 160 dames aan de start van de marathon en in Tokyo willen ze dit naar 80 atleten brengen. 

Nu heeft België een handje van weg om limieten nog wat extra aan te passen, maar voor Rio bewezen ze het tegendeel en mochten de atleten die de internationale limieten liepen de Belgische driekleur vertegenwoordigen op de OS in Rio de Janeiro. Ikzelf liep in de marathon van Hamburg 2016 een tijd van 2u37min09 en zat hiermee ruim onder de internationale limiet en ook in de top drie van de Belgische dames. Ik mocht ons land vertegenwoordigen en dit werd een onvergetelijk moment dat niemand met welke commentaar ook mij zou kunnen afpakken. Ik had het verdiend en heb er ook een mooie prestatie neer gezet door als 74ste over de finish te lopen. Ondertussen zijn er zelfs al enkele dames gepakt op doping gebruik (helaas een schande voor onze mooie sport) en schoof ik enkele plaatsen korter op in het eindresultaat. Maar nu komt het, voor de IAAF is het mogelijk om één van de limieten te halen (ofwel tijd lopen ofwel een top 80 ranking) maar België wilt dat de atleten ze beide halen, dus je zou een tijd onder 2.30.15 moeten lopen en je moet in de top 80 ranking zitten. 

Na mijn voetbreuk had ik mezelf een belofte gemaakt, ik zou terug gaan lopen en ik zou in 2019 een kans wagen op een personal best tijd op de marathon. Deze doel heb ik nog altijd voor ogen en zou ik in Berlijn willen verwezenlijken. Maar ook de belofte dat als ik naar Tokyo zou kunnen gaan (toen wist ik de limieten nog niet) ik van 2020 ook nog een marathon jaar zou maken. Ik heb toen ook al nagedacht over het feit als ik de limiet niet zou halen, wat zou ik dan doen? Laat me nu zeer eerlijk zijn! Jullie weten wat mijn best tijd is en dat deze nog ver verwijderd is van de te lopen tijd voor selectie op de OS in Tokyo. Dus als ik met grote overtuiging vertel dat ik de limiet ga lopen, dan lieg ik. Als ik met zekerheid vertel dat ik mijn kans ga wagen dit een zeer nihil kans gaat zijn tot zelfs geen. Dit is geen punt dat ik niet in mezelf geloof maar gewoon harde realiteit, de waarheid die sommige niet onder ogen willen zien en niet eerlijk tegenover zichzelf of andere zijn. In mijn ogen is er bij de vrouwen één kanshebber om de limiet voor Tokyo te lopen en ik ben dat helaas niet. Maar zoals ik al eerder zei: dit neemt mijn plezier van het lopen niet weg. Ik heb nog doelen in het vooruitzicht qua lopen en die gaan nog verder dan het marathon lopen. Wie weet komen deze doelen er nog sneller aan dan ik dacht.