De laatste maanden zijn een echte rollercoaster geweest en daarom dat ik weinig zin en tijd heb gehad om een blog voor jullie te schrijven. Maar nu heb ik hem eindelijk geschreven.
Laat me beginnen waar het allemaal mee is gestart. Eind juli maakten Frank en ik ons klaar om op hoogtestage in Kenia te gaan. Dit zou onze zevende keer zijn en dit met als doel om in Berlijn mijn marathon tijd aan te scherpen. Maar ongeveer een week voor ons vertrek kreeg Frank het nieuws dat een klein moedervlekje dat in een standaard procedure verwijderd werd, kwaadaardig bevonden was. Kanker, een woord dat viel en een grote last werd op Frank zijn schouders. Omdat er vijf jaar geleden op dezelfde plaats ook al een moedervlek was verwijderd, werd deze opnieuw onderzocht en kwam het uit dat deze ook al kwaadaardig was maar toen niet juist onderzocht was. Na een bezoek bij de professor in Leuven wisten we dat er sowieso een operatie zou volgen maar dat Kenia gerust mocht door gaan. De keus lag bij Frank, want een stage is zeker niet het belangrijkste op dat moment. Frank wou gerust vertrekken en dat deden wij dan ook. Eenmaal aangekomen in Kenia bleek het toch anders te worden dan we gewoon waren. Het weer was zeer wisselvallig (veel regen en het was koud voor Keniaanse normen) en Frank voelde zich wat ziekjes. Een stage is pas succesvol als je op je gemak bent en je volle focus op je trainingen kan leggen en ondanks dat Frank zijn best deed voor mij merkte ik dat het dit keer niet ideaal zou zijn. Frank wou nog blijven voor mij maar ik besloot dat we best terug richting thuis zouden gaan, een vertrouwde omgeving met familie die er voor ons zou zijn zou alles iets gemakkelijker maken. Na deze beslissing had ik ook al met Coach Tim besproken dat de focus van Berlijn zou weg vallen en er eventueel een nieuwe doel zou komen op een latere marathon. Eenmaal thuis werd het nog een lange periode van wachten eer er meer info kwam over Frank zijn situatie en wanneer er actie zou ondernomen worden. De mensen die mij kennen weten dat ik graag structuur heb en deze was ver zoek. De stress en bezorgdheid zorgde er zelfs voor dat ik een zeer moeilijke knoop door hakte. Ik koos op dat moment ervoor om geen marathon meer te lopen en ook te stoppen met op wedstrijd niveau te trainen en in de toekomst verder te gaan met ultra- en traillopen. Dit betekende ook dat ik afscheid nam van Tim als coach met wederzijds respect. Tim is diegene geweest die mij uit een diep dal heeft gehaald en mij terug tot de atleet heeft gemaakt die ik toen niet meer was. Ik ben hem dan ook eeuwig dankbaar voor zijn bedrage aan mijn loop- en levensverhaal.
En dan kreeg ik de dag voor Frank zijn operatie een telefoontje. Eentje die ik totaal niet verwacht had, eentje die een boost kon geven in deze moelijke situatie, eentje die ervoor kon zorgen dat ik op een mooie manier afscheid kon nemen van het competitie marathon lopen. Een telefoontje waar me de vraag werd gesteld of ik geintresseerd was om het Wereldkampioenschap marathon in Doha te lopen, dit omdat ik een selectie had verdiend door mijn top acht plaats eerder dit jaar in Vienna marathon. Jullie weten nu ondertussen wel wat mijn antwoord was.
Frank, Coach Tim, familie en vrienden stonden klaar om mij hier helemaal in te steunen. En ik keek er naar uit, ondanks alle negatieve berichten over organisatie en weersomstandigheden. Na mijn eerste beslissing van te stoppen ben ik wel nog wat blijven lopen en liep ik ook sporadisch een trail van 27km (deze won ik met zeer vele plezier onderweg) en Coach Tim bekeek deze en stelde me dan ook gerust dat ik zeker geen slechte basis had voor de marathon in Doha te lopen. We gingen nog ongeveer twee weken kunnen focussen op snelheid om er nog het beste uit te kunnen halen.
De marathon van Doha zou gelopen worden in extreme omstandigheden. Temperatuur zou boven de dertig graden zijn en het zwaarste zou uit de luchtvochtigheidsgraad komen die richting tachtig procent zou zijn. Bij aankomst in Doha was de warmte zeer snel voelbaar en ik wist dat dit een zeer speciale marathon zou worden. Met een zeer selecte groep dames (71 waarvan ik de 69ste tijd had staan) stonden we om middernacht aan de start, iedereen probeerde zich zo goed mogelijk af te koelen voor de start en er hing een speciaal sfeertje rond de groep. Een sfeer van lichte angst, kan ik dit gezond uitlopen, welk tempo gaat mij het beste af, hoe verteer ik deze zes rondjes, … allemaal vragen die vermoedelijk bij iedereen een rol speelde maar zeker en vast bij mij. Vooraf had ik met Coach Tim en Frank afgesproken om zeker niet sneller te vertrekken dan 3.50 min/km en beide stelde me gerust dat als ik mijn marathon verstandig indeel ik zeker die finish zou halen. Pang! De start werd gegeven en ik positioneerde mij achteraan in de groep, wanneer ik voor de eerste keer op mijn horloge keek wist ik dat de kopgroep het rustig aan zou doen maar ook dat ik al iets te snel aan het lopen was. Dus ik koos bewust om deze grote groep te laten gaan en mijn eigen ding te gaan doen. Nog enkele dames maakten deze beslissing waardoor ik dacht dat we in een groepje konden lopen maar dit was van korte duur. Snel viel het veld uit elkaar en was het ieder voor zich. Voor mij was het een belangrijke opdracht om me zo goed mogelijk af te koelen door sponzen en water te gebruiken en elke persoonlijke bevoorrading zo goed mogelijk te benutten. Bij mijn vorige marathons zorgde ik ervoor dat ik zo snel mogelijk gedronken had en mijn fles kon weg doen, nu probeerde ik rustig en verspreid te drinken en mijn fles dus ook zo lang mogelijk vast te houden. Zo resulteerde dan ook alle foto's waar je mij ziet met een spons en of fles, heerlijk toch die wedstrijd foto's. Ik ga zeker niet in detail treden over alles dat ik tijdens de marathon gezien heb, maar ik weet zeker dat die 28 dames niet zomaar hebben opgegeven. Ook al is Doha een mooie plaats, op dat moment was het een kleine hel. Voor mij begon de hel al halverwege, ik had het gevoel dat ik al een volledige marathon had gelopen en de benen verkrampten. Ik communiceerde dit kort met Frank en Coach Tim en kreeg het advies om te temporiseren. Gas terug nemen en niets forceren. Een beslissing die ik niet vanuit mezelf zou genomen hebben, want de atleet in mij had de schrik dat ik zou worden voorbij gestoken worden door iedereen. Maar het tegendeel werd zelfs bewezen, ik liep aan een tempo rond de 4.20 min/km en ik kon me nog enkele plaatsen naar voor schuiven. De bel ging en mijn laatste ronde ging in, eindelijk was het eerste dat ik dacht maar ook het feit dat ik het zou halen. Ik zou deze Wereldkampioenschap marathon uitlopen. Bij de laatste bevoorrading dankte ik team Belgium voor het aangeven van mijn persoonlijk drank en hun steun tijdens deze helse tocht. De finish was in zicht en vuurwerk werd afgestoken bij iedere deelneemster die finishte. Coach Tim wachte mij op en ondanks dat ik door en door nat was kwam er een dikke knuffel die zo opluchte, emoties kwamen vrij en ook al probeerde ik me sterk te houden de tranen kwamen in mijn ogen. Dokter Roel hielp me met mijn schoenen uit te doen en me af te koelen en de Belgische pers verzamelde zich rondom mij. Alles was een beetje overweldigend en ik kon alleen maar genieten van mijn prestatie en glimlachte constant. Coach Tim kon Frank en Elroy (mijn broer) tot bij mij brengen en nu was de ontlading compleet. Alles dat Frank en ik meemaakte werd nu beloont met een mooie prestatie. Een prestatie waar ik stilletjes aan meer en meer fier op word. Ik werd 31ste op een wereldkampioenschap in extreme omstandigheden, ook al is mijn hoofdstuk marathon afgesloten ik ben klaar om andere grenzen op te zoeken in het ultra- en traillopen.
Het is cliche maar sowieso wil ik iedereen bedanken die voor me klaar stond. Coach Tim om al mijn stress sms'jes, telefoontjes, onzekerheden aan te horen en me terug atleet te maken. Frank voor alle liefde en om mij altijd maar dan ook altijd op de eerste plaats te zetten, dit is iets dat niet vanzelfsprekend is en zeker ook niet verwacht word in deze moeilijke periode in jouw leven. Familie en vrienden voor de steun en liefde. Dokter Indeherberghe om alles als eerste op te vangen qua blessures en gezondheid. Kine Steven en Bart van Fit2kine om mij altijd snel en efficient te behandelen bij kleine en grote problemen. Ostheopaat Theo die ervoor zorgde dat mijn lichaam op zijn recht was. Runners' lab om flexibel te zijn en mij alle kansen te geven om dit te kunnen waarmaken. Sponsors: Joeri De Coninck, Stance (Hurray distribution), Suunto en New Balance voor alle steun en materialen om perfect te kunnen lopen. Team Belgium voor de begeleiding in dit Doha avontuur en de hechte groepsfeer te creeren. Helaas is hier ook wel een kleine nota waar ik het kort over wil hebben, Team Belgium koos ervoor om een groepsreis in te richten, dit wilde zeggen dat iedereen samen reisde naar en van Doha. Hiervoor boekte en bekostigde ikzelf mijn vlucht terug naar Belgie. Maar helaas werd ter plaatste duidelijk dat er enkele wel andere privileges kregen in verband met reizen. Ikzelf vond het eerder terug reizen financieel begunstigder dan twee weken onbetaald verlof nemen en ik vind het dan ook jammer dat hier geen rekening werd gehouden met de werkende atleet.
Ik sluit af met een update over Frank. Bij zijn operatie werden zes klieren weg gehaald voor verdere testen en helaas was hier een van aangetast. Dit was terug een stap achteruit en zorgde ervoor dat een petscan nodig was om verdere uitzaaiingen uit te sluiten. Deze werd positief bevonden en gelukkig is er nu enkel nog immuuntherapie nodig en zouden alle kankercellen verdwenen zijn.
