Doha was nog maar juist voorbij en ik had al een volgend doel in het vooruitzicht. Drie weken na de marathon zou ik mijn eerste stap zetten in het ultra- traillopen met een 63km in Cappadocia, Turkije. Over deze keuze hadden wij (Ik, Frank en toen nog Coach Tim) goed over nagedacht en het plaatje zou perfect kunnen kloppen. De eerste week na de marathon nam ik volledige rust, dit om mijn lichaam zich volledig te laten herstellen van de zware inspanning. Hierna kwam een week waarin ik korte los loopjes uitvoerde en enkele 1000'jes op de piste rolde die verbazend wel zeer goed aan voelde. De laatste week voor mijn ultra deed ik enkel een paar korte rustige loopjes en kon ik terug genieten van het carbo-loaden. 

Woensdag avond reden Frank, Roberto en ik richting Dusseldorf om daar het vliegtuig te nemen richting Turkije. Terug van het koudere Belgie naar het heerlijk zonovergoten Cappadocia. Tuurlijk vraag je je nu af wat Cappadocia te brengen heeft en laat me zeggen dat dit stukje Unesco Werelderfgoed niet teleursteld. Cappadocia is letterelijk vertaald het land van de mooie paarden, maar het staat gekend om zijn mooie rotspartijen die uit lava gesteente zijn ontstaan en waar honderden luchtballonen over vliegen. Vroeger werden dezen rotsen omgevormd tot woonsten, kerken, schuilplaatsen, enz. en deze kan je nu nog altijd bezichtigen. Wij mochten genieten van een rond tour doorheen dit prachtig landschap met gids Celem. De groep bestond uit enkele lopers van Zuid-Afrika, een Canadees koppel, Amerikaan en een pas getrouwd Turks koppel. De groep vormde al snel een goedlachse en samenhangende sfeer en we genoten er ten volle van. Buiten de prachtige trekpleisters bezochten we ook een traditionele pottenbakkerij en tapijten weverij waar ze met trots hun eeuwenoude familietradities voort brachten. Tuurlijk kregen we ook een procentje op onze aankopen en tuurlijk kocht ik iets want als er iets is waar ik een zwak voor heb dan zijn het handgemaakte souveniertjes. Na vele bezoekjes en foto's (zeker instagramwaardig) later reden we richting hotel en genoten we van een heerlijk buffet. Nog twee nachtjes slapen en de spanning begon stilletjes aan te stijgen. Vrijdag was een dagje van veel rusten, lekker eten en in de avond moest ik mijn rugzak met verplichte items laten controleren. Dan werd ik verwacht op de persconferentie waar ik voorgesteld werd  als een elite atleet en mocht ik plaats nemen langs enkele toppers in het Ultra lopen, wat een eer om dit te mogen beleven.

De wekker ging af rond 4u in de morgen en na een goed ontbijt maakte we ons klaar om richting centrum te gaan. Frank had een auto gehuurd zodat hij elke checkpoint kon bezoeken en Roberto en mij zou kunnen bevoorraden met eigen drank. Dus nadat hij ons aan de start had afgezet parkeerde hij de auto en konden wij het relaxte sfeertje aan de start al opsnuiven. Als ik zeg relaxte dan meen ik dit ook, in het ultra- en traillopen is iedereen familie, maakt het niet uit welke tijd je loopt en staat respect en genieten van de omgeving op de eerste plaats. Iedereen heeft respect voor elkaar en dat was enorm merkbaar voor mij (wat een verademing). Roberto en ik warmde kort op en namen plaats in ons startbox. Ik stond lichtjes gespannen aan de start, niet wetend wat er zou komen maar die spanning werd volledig weg geveegd toen Stijn Van Lokeren langs mij kwam staan. Een gezellige babbel zorgde ervoor dat de minuten die normaal zo lang duren voorbij vlogen en dat het start schot snel knalde. Stijn en ik liepen rustig omhoog en wat mij opviel was dat ik gemakkelijk met hem mee kon babbelen en echt genoot van alle lopers om mij heen. Enkele selfies (die Stijn trok) later mochten we het ruwer terrein opzoeken. Stijn bleef bij mij en liep gemakkelijk op, af en tussen de rotsen door. Ik kon hier een voorbeeld van nemen en bekeek hem op dat moment als een goeroe in het traillopen. Omdat ik niet wou dat hij voor mij moest inhouden zei ik dat hij mocht gaan maar hij verzekerde mij dat dit voor hem goed kon zijn, zodat hij zeker in het begin niet te snel zou gaan en zijn 119km goed kon uitlopen. De eerste bevoorrading aan 11km kwam al snel en Frank stond paraat met mijn twee nieuwe drinkflessen, kort stoppen, lege flesjes af geven en de volle in mijn rugzak steken. Het ging vlot en ik kon snel mijn weg vervolgen met Stijn. Hierna werd het voor mij wat technischer, veel rotsen, korte klimmen en snel dalen maakte het wat moeilijker. Stijn merkte dit, we spraken af dat als we op het podium stonden we elkaar eentje zouden trakteren en namen afscheid met een fistbump. Nu werd het een tocht waar ik mezelf goed zou leren kennen, een tocht van vallen en opstaan (letterlijk en figuurlijk). Bevoorrading aan 27km en 35km voelden goed aan en Frank was een enorme steun hierin. Maar nu werd het moeilijker, terrein werd ruwer en heuvelachtiger maar ik voelde me nog fris. Ik herinner me nog heel goed dat mijn horloge 42km aan gaf en ik dacht dat dit echt nog goed ging. Oke, ik was een paar korte stukjes mis gelopen en ik was al een paar keer gevallen maar de benen deden hun ding en mentaal zag ik alles nog helemaal zitten. Frank zou ik de laatste keer zien aan de voorlaatste bevoorrading van 48km, hij vertelde me dat er nu een zware klim aan kwam en dat ik goed moest dosseren maar ook dat hij trots was op mij. Een korte kus en ik liep met extra motivatie verder in mijn avontuur. Oh man wat was het eerste gedeelte gemakkelijk geweest, ik vervloekte de berg die ik op moest lopen, de stenen die los lagen en het dalen dat in mijn quadriceps kroop. Ergens voor de laatste bevoorrading op 54km liep ik op een vlak stuk maar wou ik nog zeer graag de stenen van dichtbij bekijken. Ik maakte een perfecte faceplant die resulteerde in schaafwonden en blauwe plekken. Het janken stond nabij maar ik moest en zou door gaan, ik hoopte op nog een vlotte 10km en dan kon ik hierna genieten van al het Turkische lekkers. Maar het was ijdele hoop, de vermoeidheid begon en de spieren strubbelde tegen. Het omhoog gaan was te zwaar dus wandelde ik, het dalen gaf zware klappen maar ik verbeet ze en het vlakke dat er was liep ik traag vooruit. Frank verraste mij door in de laatste 5km nog op te duiken en mij nog alle moed insprak om door te gaan, liefst had ik hem gewoon geknuffeld maar ik bleef bijten. Eindelijk kwam het centrum in zicht en in de verte hoorde ik de speaker, nog nooit deed een finish zo veel pijn als nu. Ik bereikte de finish met tranen in mijn ogen, niet van emotie maar van de pijn in mijn benen. Mijn eerste ultratrail was een succes want ik mocht deze afsluiten met een eerste plaats en een nieuw parcoursrecord bij de dames. Ik heb veel geleerd maar ik weet ook dat ik nog zeer veel kan leren in de toekomst.

Korte nota: Roberto liep een super prestatie en werd zelfs 3de master 40+! Hoe sjiek is dit? Maar dan volgde nog een super prestatie van Stijn, na een ronde van 63km liep hij verder om zijn 119km af te maken en hij werd knap tweede. Ik heb enorm veel bewondering en respect voor deze man en kijk er dan ook echt naar uit om met hem hier in Belgie eens een "trainingske" te placeren.