Mijn eerste blog van 2020 en dit is dadelijk al een grote. Sorry aan iedereen die een blog verwachte van mijn jaar overzicht maar daar doe ik niet aan mee.
Als je mijn blog leest weet je alles al en anders kan je nog altijd wel mijn voorgaande blogs lezen. Waar ga ik dan nu wel over schrijven? Over mijn eerste keer in New Zealand, mijn eerste + 100 km en mijn eerste grote overwinning in de UltraTrailWorldTour (UTWT).
Na de 63 km in Capadocia keek ik al zeer hard uit om mijn grenzen nog verder te verleggen. En dit zou ik op 8 februari doen in de 102 km Tarawera Ultramarathon in New Zealand.
In December deed ik nog een lactaat test onder Jan Olbrecht en dit was dan ook de start voor Frank (mijn levenspartner en nieuwe Coach) om toe te werken naar mijn eerste grote doel van 2020. Zodra de feesten voorbij waren mochten de kilometers opgedreven worden en zochten we ook vaker de trails op. Een duurloop in de Ardennen, een trail in Aalter waren verschillende leuke prikkels waar modder, hoogtemeters en veel plezier aan te pas kwamen met Frank en Roberto als vaste partners. De laatste trainingsweken waren stevig maar ik verteerde ze goed, zelfs een dag van 70 km (2 x duurlopen van 35 km op mix ondergrond) ging me goed af en maakte duidelijk dat ik geen schrik hoefde te hebben om de grote stap naar + 100 km te gaan. Zelfs een klein mankementje in de Lies/bil werd goed opgelost door Dokter Indeherberghe en Kine Steven en Bart. Ik was er klaar voor en mocht bijna vertrekken richting New Zealand.
Op 2 februari vertrokken we richting de andere kant van onze wereldbol. Iedereen weet dat dit een van de langste reizen is die wij als Belg kunnen maken. Maar alles verliep goed en United Airlines zorgde voor voldoende eten en drinken tijdens onze vlucht, er werden zelfs ijsjes als tussendoortje voorzien en deze smaakten zeker. De grenscontrole in San Fransisco zorgde voor de nodige stress omwille van de korte tijdspanne maar al lopend haalde we deze en uiteindelijk kwamen we goed en wel aan in het land van de Maori, kiwi, stinkende sulphur geisers, Hobbiton en prachtige landschappen.
Buiten enkele los loopjes stond er nog een korte training op het programma, 4 x 1000 m om de benen nog een prikkel te geven voor de wedstrijd. Ik vreesde dat ik na het lange reizen hier niet echt een goed gevoel zou aan overhouden maar het tegendeel werd bewezen. Op een stuk glooiend fietspad liep ik zonder echt moeite te moeten doen rond de 3 min 35. Wauw, kan ik vertrouwen op super benen tijdens de wedstrijd?
We waren voor de eerste keer in New Zealand en ondanks dat mijn doel de 102 km lopen was wouden we toch nog graag dingen zien. Rekening houden met rust en de persvoorstelling kozen we ervoor om de Hobbiton te bezoeken, een boottocht te maken en onze los loopjes in de toeristische trekpleisters zoals Blue Lake en Redwoods te doen. Die laatste twee waren waren ook onderdeel van de laatste kilometers van de wedstrijd. De Hobbiton was ohzo sjiek, als ik er terug aan denk staat er terug een glimlach op mijn gezicht. De Hobbiton is een onderdeel van de filmset van 'The Lord of the rings'. De Gouw is de woonplaats van de Hobbits en deze kleine huisjes met hun mooie tuintjes werden hier super leuk tentoon gesteld. Peter Jackson koos deze plaats omwille van zijn prachtige landschap en een prachtige boom die er middenin stond. Na een zeer uitgebreidde lunch buffet in ware Hobbit stijl trokken we voldaan terug richting ons verblijf. De dag erna mochten we van de organisatie uit mee op een boottocht. Onze groep bestond uit lopers van verschillende niveaus en die deelnamen aan verschillende afstanden, zelfs enkele elite-lopers zoals een Patrick Reagen, Sage Canaday waren er. Onze Kapitein liet de mooiste plekjes zien, warm water bronnen voelen en voor de durvers in het frisser water springen. Diegene die me kennen weten dat ik het snel koud heb in water dus nee ik sprong niet in het 20 graden water. Als laatste activiteit voor de wedstrijd stond de persvoorstelling gepland, ik mocht hier aan deelnemen omdat ik als een elite-atleet werd bezien. De persvoorstelling werd bijgewoond door een paar honderdtal lopers en werd met een Q&A afgesloten. Voor mij een nieuwe ervaring en niet al te gemakkelijk omdat mijn Engels niet perfect was maar wel leuk om bij de beste dames van het ultra trail wereldje te mogen vertoeven en hun tips and tricks te horen. Als je iets kent van deze wereld dan zeggen de namen Lucy Bartholomew, Nicole Bitter, Franscesca Canepa je wel iets en weet je gewoon de de top er aanwezig was.
Mijn Camelbak met mijn Maurten gellekes had ik in orde gebracht, Tom Evans had me extra tips gegeven, ik had pasta gegeten en mijn nagels waren netjes gelakt. Nog een nachtje slapen en onze wedstrijddag zou van start gaan. Frank had een huurauto en hij bracht Roberto, Tim en mij richting start. Het was donker en het had lichtjes geregend maar er was al veel bedrijvigheid bij de startzone. Om 7 u werd het startschot gegeven na een zeer impressionante Haka. Met een bang hartje begon ik aan mijn eerste echte ultra-trail.
De wedstrijd werd rustig gestart wat ook niet meer dan normaal was want de eerste kilometers zouden zeker gemakkelijk gaan maar je moest zeker voldoende energie over hebben om het middendeel te overbruggen. Ik liep gemakkelijk in het spoor van de eerste dame en enkele tientallen meters voor ons liep de mannen kopgroep die het eerste gedeelte tactisch aanpakten. Zodra de eerste singletracks kwamen spreidde het deelnemers veld en kon ik gemakkelijk van de dames overnemen en een lichte voorsprong nemen. Het is een voor en een nadeel van trail lopen maar je hebt eigenlijk weinig zicht van wat er voor of achter je gebeurt en zo wist ik niet of er dames mij naderde. Ik liep de eerste 30 km gemakkelijk en wist dat ik mezelf niet had geforceerd, het glooiend parcours was prachtig en ik genoot ten volle. Maar dan kwam het gedeelte waar Tom mij voor had gewaarschuwd, het gedeelte waar je veel rotsen en boomwortels zou tegen komen maar ook de grootste aantal hoogtemeters in zaten, volgens Tom zou je hier perfect alles kunnen lopen maar niet bij stil gestaan dat ik niet de benen, talent en ervaring had zoals Tom. Maar ik zou mijn best doen om alles zo veel mogelijk te lopen en me zeker niet te forceren. Moest ik wandelen dan deed ik dit aan een stevig tempo om dan bij de beloopbare stukken terug een goed ritme te vinden. Ik merkte snel dat ik niet voldoende technisch ben aan gelegd om de boomwortels en rotsen gemakkelijk te overbruggen en het is dan ook hier geweest waar ik Anne-Marie Madden voorbij zag vliegen. Damm, wat liep zij mooi en gemakkelijk over de stukken waar ik met moeite recht op bleef (ja, achteraf zelfs 2 x gevallen #typicalme). Het werd een heen en weer spel tussen haar en mij en op de vlakke stukken kon ik gemakkelijk tempo hoog houden waar zij het dan moelijker mee had. We kwamen ongeveer samen aan in de eerste grote bevoorrading op 58km (door brandgevaar waren de voorgaande bevoorradingen niet toegankelijk voor publiek) en hier stond Frank mij op te wachten. Hij gaf me nieuwe met Maurten gevulde softflasks aan, stak een nieuwe lading Maurten gellekes in mijn Camelbak en ik kon genieten van een frisse ice thea green (thanks voor de tip Koen Wilssens #bestbossever). Frank raadde me aan om niet te forceren en verder te doen zoals ik bezig was want wij liepen voor de eerste plaats en zouden misschien nog veel aan elkaar hebben. Na deze bevoorrading stond ons de langste klim van de dag te wachten en kon ik terug de leiding nemen. Nooit gedacht maar ik liep naar mijn doen vrij goed bergop. Zouden we de volgende 20 km goed overbruggen dan kwam het gedeelte waar je vlot tempo kon opdrijven, als de benen nog goed waren. We startte met een stuk asfalt en dit liep een stuk gemakkelijker voor mij en ik probeerde dan ook mijn tempo hoog te houden. Blue Lake zou de laatste 20 km zijn en ik kende deze al voor een groot deel. Frank stond me weer op te wachten en vertelde me dat ik stilletjes afstand was aan het nemen van Anne-Marie. We liepen een lusje rond Blue Lake en mijn voorsprong vergrootte. Frank gaf me de perfecte bevoorrading en ik gooide mijn Camelbak uit. Die laatste kilometers kon ik perfect met een softflask en gelleke in de broek overbruggen. Wat deden die kilometers pijn, vele losse stenen, mijn blaren die op barsten stonden en nog enkele pittige hellingen lieten zich nog voelen. Maar dan liep ik uit Redwoods en stond de laatste bevoorrading (Sfeervol Mexicaans aangekleed) met Frank te wachten. De laatste 6.7 km bordje maakte duidelijk dat dit nu het einde was, vlakke stukken tussen de geisers dus ik kon gewoon gaan als de benen het toe lieten. En ja dat deden ze, zelfs na 90 km voelde ik me nog vrij goed. Ik genoot en zag de finish dichter bij komen, de realiteit drong door dat ik mijn aller eerste 102 km zou volbrengen maar ook dat ik als eerste dame over de finish mocht lopen. Mijn emoties waren aan het oplaaien en zodra ik die finish over liep, Frank fier zag glundren en de Haka voor mij werd uitgevoerd liet ik mijn tranen de vrije loop. De laatste maanden hebben we veel ups and downs gehad en deze zijn zeker nog niet gedaan, maar dit was een overwinning voor ons beide. Wij hadden dit volbracht in een niet gemakkelijke periode en genoten ten volle toen we in elkaars armen vlogen.
Deze winst kan ik nog altijd niet helemaal bevatten, ik was sprakeloos en weet nu nog altijd niet de juiste woorden te vinden. Ik heb zeer veel reacties van overal ter wereld gekregen en sluit deze in mijn hart. Ik heb nieuwe mensen leren kennen die ik zeer graag snel terug wil zien. Maar het aller belangrijkste zijn de mensen die altijd in mij geloofd hebben, mij gesteund en geholpen hebben. Ik ga geen concrete daden en namen noemen want ik weet zeker dat de juiste personen zich aangesproken gaan voelen.
Ik wil graag nog een korte nota kwijt want ik merk ook dat er mensen zijn die niet weten wat voor een wedstrijd ik gelopen had. De Tarawera Ultramarathon is een onderdeel van de UltraTrailWorldTour en dit is het hoogste niveau binnen de ultra-trail-lopen. De Western States, Ultra Trail Du Mont Blanc (UTMB) horen onder dezelfde noemer en zij zijn de hoogste in de ranking van deze reeks wedstrijden. Tarawera hoort ook onder deze noemer maar een stapje lager en zoals ik al eerder aanhaalden deden hier een deel van de allerbeste atleten aan mee. Ik schrijf dit niet om mijn prestatie nog meer op te hemelen maar wel om diegene die mijn prestatie maar een winst vinden duidelijk te maken dat dit geen kermiskoers is.
Na enkele hamburgers en frietjes, volledige niet loopdagen kijk ik al uit naar mijn eerste looppasjes en de voorbereiding naar mijn volgende grote doel.
