Op 16 juni 1988 kan de wereld mijn allereerste schreeuw horen. (diegene die me kennen weten dat ik zeer goed kan schreeuwen) Mijn mama Aïda is van half Belgische en half Marokaanse afkomst en deed aan atletiek (all round), mijn papa Rino is van Italiaanse afkomst en was ook altijd sportief bezig geweest, dus was voor mij een sportieve jeugd zeker weg gelegd. Toch had ik de smaak van atletiek niet dadelijk te pakken en proefde ik dan ook van verschillende sporten.

Op het middelbaar was de keuze om lichamelijk opvoeding en sport te studeren al zeer snel gemaakt en kon ik mijn energie nog meer uiten in sporten. Waar elke leerling jaarlijks tegen opkeek , blonk ik in uit. Ja hoor, de coopertest vond ik leuk. Mijn LO-leerkacht spoorde mij rond 16 jarige leeftijd dan ook aan om atletiek een kans te geven en het bij een club te proberen. Zo begon ik bij de plaatselijke atletiekclub en had ik de loopmicrobe snel te pakken. De eerste basis werd gelegd en ik was een atlete die genoot van het lopen.

Toen ik Frank (mijn grote liefde) leerde kennen, veranderde ik iets later van trainer en onder zijn vleugels begon ik mooie prestaties te lopen zowel op straat als op de piste. Ik combineerde dit met studeren en later met het werken.

Helaas heeft elke atleet wel ooit eens te maken met een kwetsuur en dat gelde ook voor mij. Facia plantaris aan beide voeten zorgde ervoor dat mijn loopcarriere al bijna te einde was wanneer het nog maar net begon. Ik ben dan ook super blij dat ik kan schrijven dat ik deze donkere periode overleefd heb met veel hulp van mijn dokter, kine, ostheopaat en veel steun van familie en Frank. In deze periode ging onze trainer op pensioen en waren we uitgewezen om een nieuwe trainer te zoeken. Frank Schepers was dan ook onze redder in nood en het is onder zijn leiding dat ik mijn marathoncarriere begon.

Ik heb altijd wel geweten dat ik ooit de marathon ging lopen en dat ik dit redelijk zou doen. Maar dat ik mijn eerste marathon in 2u39 zou lopen met het oog op een selectie voor de Olympische Spelen in Rio de Janeiro, had ik nooit gedacht. Mijn selectie werd reëel toen ik 2u37min09 liep in Hamburg en werd ik in 2016 een Olympische atlete. Wat de toekomst brengt kan je nooit met zekerheid zeggen maar ik weet dat ik mijn best zal doen om mijn doelen te volbrengen en dit nu onder coach Tim Moriau..